SI ISYOT MANGUNGUOT

“Hoy Isyot!  ngano gong nagtungkawo ka man dinhi sa suok? Nagpangitngit ka.  Mura ka man ug napus-an sa imong bayanan?” dala kahibulong nga pulong ni  Kikay dayong dip-ig sa iyang bana.

“Sakto ka Kikay, ania bisan ug naputos na kining panagway ko sa dili mapugngang kunot sa katigulangon apan dili nako makalimtan ang kabatan-on,  ang mga takna sa akong pagsaka kanaug sa batoganan, ang walay kakutas nga pagtugkad nako sa basahon nga imong giandam matag uli nako  aron atong saw-an ang kalalim sa paghiusa sa atong gugmang gikahinaman.” ni Isyot pa  nga nanghiram, mipadailos sa  iyang kamot daw may gipangita. Kiat kaayo.

“Ah, Kikay ikaw ba gayod kini?”  nahunong si Isyot nga gipaningot.

“O oi, ako ni. Ngano man diay?” ni Kikay nga nahibulong.

“Ah, mura man gud ug nabag-ohan ko. Nanghugot man.  Bus-ok pa. May pagkabantok. Init-init murag pan.”

“Ay, sus kanimo Isyot, misuol na pud nang imong hunahuna. Wala ka masayod?” dala ngisi nga pulong ni Kikay.

“Ngano man diay Kikay?” nahibulong si Isyot.

“Ang ako nang dat-olanan sa plantsa.  Linut-od nga nuog nga akong giyak-an. Gikan pa gyud intawon kong nahuman ug patul-id sa mga sul-obonon nimo. Sayod ko nimo Isyot, maayo na lang kaayo kang maningamot ug manguot apan dili ka na gayud sinati pa sa kalainan  sa tinuod ug  sa linut-od.” ni Kikay pa.

“Ngeek! Abi ko man gud ug mao na ni.” ni Isyot pa nga mipalain ug puntarya sa iyang pagpanghiram ug pagpanguot.

Wala na lamang si Kikay moreklamo pa. Sama sa nanglabayng panahon, karon nga nagkaawop na ang  ilang pangedaron nga hapit na motungtong sa kapitoan, nahimong ladlaranan na lamang sa ilang mga hunahuna ang kanhiayng buhat nga makapabaskog ug makapawala sa kalaay ug duka. (KATAPUSAN).