AH, ADLAW SA KAUGALINGNAN, MURAG NAA, MURAG WALA

Kon ang pagpitik sa kinabuhi sulod sa tagoangkan sa inahan,

Maoy timailhan sa pagsalingsing sa bag-ong kaliwatan,

Ang paghangop, paghiusa ug pagmaya sa tibuok katawhan,

Atong makita  kon lunhawon ta ang unang bidlisiw sa kaugalingnan.

Sa matag lakang, matag tunob, matag dis-og atong hinumdoman,

Ang hangin nga atong gihanggap, atong lihoklihok nga dili pinugngan,

Ang mga pakigpulong, lainlaing  pangandoy ug damgong walay kinutoban,

Kining tanan, atong gitagamtam, nahimong kapasikaran sa atong kaugalingnan.

Apan, kon atong sil-ingon ug tugkaron ang nagkadaiyang talan-awon nga atong makita,    

atong paklion ang panid sa basahon sa panginabuhi, ang panimpalad sa katawhan,

Kon atong hatagan ug kahigayonan ang panghunahuna ning bilihong mga takna

Mahingangha kita ug daw mabungog  sa kahilom, dili pa, wala pa, layo pa ang tanan.

Ang kamatuoran nagpunting sa mga damgong napiang, ug mga kalisdanan,

Nitiurok ang tanan, dala sa mga gumonhap ug mga panghitabo nga wala pangayoa,

Gubat sa kahakog, lunop sa kasilag, bagyo sa pagkamaot ug walay kahiusahan,

Mikuyanap sa galamhan, sa kasingkasing ug mga binuhatan ang kakulang sa panaghiusa.

Suknaon ta ang atong kaugalingon,  tuktokon ta ang ganghaan sa atong konsyensya

Tagaan ta ug panahon ang pagpaminaw sa mananoyng awit sa kalanggaman, ug moingon,

“Mga langgam, pagkanindot ba ninyong tan-awon, ang inyong lupad lumpong, nagkahiusa,

Layo ang inyong maabot,  hubo kamo sa  kahakog,  kataspok, kasilag ug pagpakaaron-ingon.”

Ah, adlaw sa kaugalingnan, murag naa, murag wala.