HAPSAY UG TIN-AW

daghan ang mga mata, busa daghan ang motutok ug motan-aw,

daghan ang mga dunggan, maminaw sa mga tingog ug hagawhaw,

sa matag ayuda, matag lakang nga buhaton, ubanan ug panlantaw,

mao ra kini ang paagi aron ang padulngan, mahapsay ug matin-aw.

“Maayo na lang kaayo ning akong kinitaan karong adlawa, sakto na ning ikapalit ug kinilong bugas  ug linatang   sardinas.”  pulong ni Ponyong sa kaugalingon samtang nanghawan na sa iyang gimanehong  taxi.

“Ehem, Noy maayo kay naa pa ka dinhi. Pahatod ko nimo dinha sa sunod iskina.” tingog sa babaye nga dali kaayong nakasulod sa taxi. Nilingkod sa luyong lingkoranan.  Nagdala ug gamay’ng bag.

“Day,  wala man koy tulog, mo…” nasanta ang buot pa untang isulti ni Ponyong sa dihang iyang nasiplatan  nga giwalis sa babaye ang mubong palda nga gisul-ob niini hangtod nga naabot sa nangitngitang tinagoan.

“Unsay imong gisulti Noy? Wala kay tulog?  Ug dili ka mogawas na lang ko aron mangita ug laing kasakyan. Maayo man unta ug ikaw na lang kay nakasinati na man ko nimo. Nakasakay na ko nimo kaniadto. Maayo ka modala.” dala parayeg nga tingog sa babaye.

Gisuhid ni Ponyong ang palibot.  Wala nay laing pasahero.  Gitan-aw ni Ponyong sa samin gikan sa iyang lingkoranan ang pasahero,  taas ug buhok nga medyo nakalkag. Nanimahong alak.  Sakto kaayo ang hulma sa lawas nga gisul-oban ug body fit nga blusa.

“Unsaon ko man ani karon? Tinuod wala koy pahulay kay namuwaw ko ug pamasahero, kutoy  pa gyud akong tiyan kay wala pa ko kapamahaw  apan  sa akong tan-aw ning akong pasahero, makabusog, makapawala sa duka.  Ug labaw sa tanan, makapabaskog kaayo ning akong luyahong tuhod.” ni Ponyong nga nagngisi sa iyang nahunahunaan.

Tuod man, nisutoy si Ponyong. Nawala ang iyang kaluya. Nausab ang iyang planong mopahulay gikan sa iyang pamuwaw nga pagmaneho sa taxi.

“Ayaw kalimot Noy ha,  sa sunod iskina.”  Sa babaye pa nga nagtext.   

Human sa pila ka minutos nga pagmaneho  nisulod na si Ponyong ug iskina. “Asa man dapita  ka pahatod Day?” nihunong si Ponyong.

“He, he ikaw gyud Noy, wala ka makasabot.?” Sa babaye nga namulong.

“Ah, Day, nakasabot nako sa buot mong ipasabot. Mingaw man ning dapita nga imong gipahatdan nako. Kalibonan man ni.  Gusto ka?” pangutana ni Ponyong nga niining panahona naghulat ug  tubag sa pasahero.

“Bitaw Noy gusto nakong mahibaloan kon tinuod ba nang akong mabasa nga gipapilit kilid  sa kisame dapit sa imong ulohan”  gitudlo sa babaye ginamit ang iyang simod ang gipasabot.

Gitan-aw ni Ponyong ang gipasabot sa babaye, ang estiker, “Basta Driver, Sweet Lover.”

“He, he, he, areglado, karon dayon dad-on  tika sa akong pahulayanan.” dayong pangandam ni Ponyong sa pagpadagan sa taxi.

Sa kalit lang.

“Bay, ayaw paglihok kon buot ka pang mabuhi!!”  may nadungog nga singgaak  si Ponyong sa kilid nga bahin.  Lalaking nagmaskara. Nagtion kaniya ug hinagibang mobuto.  Samtang sa pikas  nga bahin adunay laing lalaki usab nga niduol. Nagdala usab ug hinagiban.

“Noy,  akong hinulon ang imong gidala ha. Murag puno man gud ni tan-awon. Bugdo. He, he.”

 Kusog kaayo ang babaye nga nakakuot sa pitaka ni Ponyong. Hait  nga butang ang mabati ni Ponyong nga gipadaitol  sa babaye sa  iyang liogan samtang ang laing kamot nanghiram sa iyang pitaka. Hasta ang selpon  ni Ponyong ug yawe sa taxi gidala sa babaye pagdayong lakaw. 

“Sige hangtod sa sunod na pud ha,  Sweet Lover.” pulong sa babaye human makakuha sa kinitaan ni Ponyong nga igpapalit  unta ug kinilong bugas ug linatang sardinas. Wala makalihok, wala na makatingog  pa si Ponyong.

Luyo sa labong nga kalibonan, nikabayo ang mga tulisan uban sa babaye sa  inandam nga tinagoang motorsiklo ug mipatoratoy kini ug padagan palayo. (KATAPOSAN).