ANG PAGPAKASALA TAWHANON, ANG PAGPASAYLO BALAANON

ANG PAGPAKASALA TAWHANON, ANG PAGPASAYLO BALAANON

 

“Ang pagpakasala tawhanon, ang pagpasaylo balaanon.” Daw dili siya makatuo sa iyang nabasa sa gamay’ng papel nga iyang nakuha gikan sa kabo. Gisuhid niya. Walay nay laing butang nga nasulod sa kabo. Mga napulog lima na katuig ang nakalabay ug karon lang siya nakabalik.

 

“Dali na kuyog na kanamo. Imo nang bayran ang imong pagkamakasasala. Ang imong pagkatikasan sa hantakan, pagkamangunguot ug itlog sa pugaran sa atong silingan, ang pagkakusog nimo molusot sa pultahan nga walay bayadbayad human makakaon ug balbakuwa sa kan-anan ni Karya. Dili na masulod sa listahan ang daghan pa kaayo nimong tubagonon. Dali na!” pinadako ang tingog ni Tsip Bruno, ang pangulo sa mga mananakop ni Estoy.

 

Si Estoy, karaang bugoy. Gipasagdan niya ang iyang pamilya. Si Fretching nga iyang asawa, nanimpalad sa Hongkong samtang ang nag-inusara nilang anak nga si Junjun mikagiw human niya dagmali.

 

“Ah wala na koy kawilihan pa. Sige, mukuyog ko ninyo.” matod ni Estoy nga nag-ubo ubo, piyahok na kaayo ug nawong. Nanumbalik sa panumdoman ni Estoy ang nanglabay’ng katuigan.

 

“Dili ka magmahay Fretching, kaguwapa gyud nimo oi. Sa dako nakong gugma nimo, akong biyaan ang seminaryo.” nagngisi si Estoy nga namulong dayong tukas sa palda sa sayal ni Fretching. Misuol na usab ang pagkaparaygon ni Estoy.

 

“Ah, binuang nang imoha Estoy. Batan-on pa kaayo ta ha. Dili ta magpadala sa kainit sa atong pagbati.” nangaliyupo si Fretching. Apan nahimong kawang ang tanan sa walay tihiktihik nga arangkada ni Estoy aron kab-oton ang kalipay sa mga managhigugmaay.

 

Inay matul-id, misamot ang kaungo ni Estoy sa bisyo, human sa ilang kaminyoon.

 

“Estoy maminaw ta sa paambit sa kataposang pito ka pulong ni Hesus. Biyernes Santo man ron. Maayo na lang unta mahugasan ang imong kabadlongon pinaagi sa pagpatalinghog nimo sa bulawanong mensahe sa simbahan.” sampit ni Fretching ngadto ni Estoy.

 

“Oy, bahala ka diha Fretching. Ikaw lang uroy. Nibiya na ko sa Ginoo human ko matintal nimo. Hehe. Maayo pay manugal ko.” mingisi lang si Estoy.

 

“Pa Estoy, dako baya ko ug grado sa among eskuylahan. Unya naa pud koy ihatag nimo ha. Akong gisulod diri sa kabo.” pulong ni Junjun, ang bugtong niyang anak.

 

“Ah, kasaba ba ninyo. Molakaw nako oi. Kaalingogngog bayaaaaa!” singgaak ni Estoy.

 

Tuling miligid ang katuigan. Nawala si Estoy sa ilang dapit kay mikuyog sa mga badlongon sa katilingban. Iyang gibiyaan ang iyang pamilya. Hangtod nga miabot sa utlanan ang tanan. Nataptan ug sakit si Estoy nga wala nay kaayohan. Mipauli siya sa ilang panimalay nga hapit na lang magkamang sa kawalay-umoy, narabanit ang iyang bisti.

 

Nakahinumdom siya sa mensahe sa papel nga iyang nabasahan. Midagayday ang mga lusok sa luha sa iyang mga mata. Mitibi si Estoy. Nagkahanap na ang iyang panan-aw. Sayod siyang hapit na.

“Pa, maayo kay nagkita pa kita.” tingog nga sinati kaayo ni Estoy ang iyang nabati. Nagsul-ob ug puti ang gigikanan sa tingog nga nahimutang sa iyang kiliran.

 

“Ah, Padre maayo kay naabot ka. Luya na kaayo siya. Murag dili na niya makaya.” pulong ni Bruno.

 

“Junjun?? Ikaw ba kini?” dayong kupot ug hugot sa binuhat nga nagputi.

 

“Oh, ayaw na la’g sulti Pa. Mag-ampo tang duha alang sa imong kaluwasan. Balik na sa Ginoo”

 

Dili mahubit sa pulong ang kalipay ni Estoy nga nakakita sa bugtong niyang anak nga usa na ka pari.

 

“Tinuod ka Pa. Tukma ang imong nabasahan sa akong mensahe kanang nasulat sa papel nga imong gigunitann nga akong gisulod sa kabo. Ako nang gisulat alang kanimo niadtong gamay pakong bata nga kanunay ko nimong dagmalan. Dugay ra tikang gipasaylo, Pa.”

 

Naginaksanay sila si Estoy ug Padre Junjun. Nakaplagan nilang duha ang kahiusahan sa pagtuo diha sa Ginoo. (katapusan)