UHAW

Kini ang timaan sa pag-uga sa tutunlan,

Ang pagpasuwabi sa haw-ang nga hilabihan,

Imong kalimutaw, daw maglutaw sa  kauhaw

Motuhop sa imong pagkatawo, makapanghupaw

Sa imong pag-inusara, ikaw mabalisa, makapangutana..

           “Dili masayon kining uhawon ta. Hangtod kanus-a pa man? Ug kinsa man ang makatambal sa uhaw nakong makapabalisa?”  ni Osting nga nag-tuaw sa kaugalingon.

         “Osting, andam nako. Nakaligo na, nakapahumot pa. Magsugod na ta? ni Tesa pa nga nag-atubang ni Osting, naghulat, mga mata daw nagpakiluoy.

          “Day Tesa kanindot gyud untang suhiron ug tugkaron sa pulong mong tugob sa kamahagiton. Pero…. Wala na gyud intawon. Nahutdan na ko. Naughan. Naabtan na sa pagkalumoy sa akong pangandoy.” 

          “Sus, sa imo ra nang hunahuna Osting oi.” dala  agni nga pamulong ni Tesa ngadto ni Osting. Mikupot si Tesa, nihatag kini ug kainit ni Osting  nga midatom sa  hinagiban niyang tinagoan.

          “Pagkagrabeha man pud nimo Tesa. Wala kay pagkaluya. Wala kay busganan sa imong kakusog mosayaw. Halos matag adlaw kong makigkita nimo aron pagtudlo ug sayaw pero, halos matag adlaw sab kong magutman, abton sa tumang kauhaw. Wala man ko kadawat gikan  nimo sa akong suhol. Ako intawong ipalit bisan tubig na lang unta aron dili ko maughan.”

          “He, he, si Osting baya, unsa man ang imong palabihon, ang kauhaw sa imong tutunlan? O ang pagtambal sa akong kauhaw  nga makat-on ug sayaw uban kanimo? Dali na.”

          Niining tungora, nakita ni Osting ang bigot kaayong lawas ni Tesa, napunting ang iyang panan-aw sa mga  bililhong gasa sa kalibotan nga gitagoan sa gagmayng taptap. Gisul-ob na ni Tesa ang sul-obonon alang sa iyang salmotan nga bangga sa sayaw.   Sakto kaayo kining  mitabon sa makita sa mata apan mobukas sa lihokang  hunahuna ni Osting nga gihakgom sa tumang kauhaw.

          “Sige, na lang oi. Bahala na ug gutom ug uhaw.” pulong ni Osting sa dihang mianam-anam ug kuyanap sa iyang galamhan ang kainit nga  hilabihan.