NAHISAMA SI SIMO SA IRING SUNGKABAN

ANG IRING SUNGKABAN

 Si Simo namulong, “Inday, ikaw ra gayud ang gipitik ning akong kasingkasing.”

Masayran na ni Simo niining gabhiona ang tubag ni Inday sa iyang gugmang gihalad.

“Ikaw gyud Simo, wala ka pul-i sa imong pagpaninguha ngari kanako. Dili na nako maihap ang nahilis nga tikod sa imong sapatos sa pagsige og pamisita. Dili na pud maihap ang imong uban timaan sa imong pagka-edaran apan kusog gihapon mobaklay bisan may gilay-on ang imong gigikanan. Nadungog pud nako nga dili maihap ang imong gipa...” nasanta ang mga pulong ni Inday sa dihang gikuptan ni Simo ang lumoy’ng kamot sa dalaga. Gitapion ni Simo sa iyang dughan ang kamot ni Inday.

May gidugayon ang pag-abot sa ilang mga tinan-awan. Si Simo ug Inday nahigot sa hugot nilang panag-atubang nga daw walay kinutuban.

“Inday, ang imong nakita dili haom sa wala pa nimo mahibaloi bahin kanako. Sayran tika nga ikaw lamang gayud ang natingban sa tanan. Naglunang ako sa kahigwaos nga walay kabutangan,” wala na buhii pa ni Simo ang kamot sa dalaga nga padayon niyang gigunitan ug gitapion sa iyang dughan.

Buot niyang mabatyagan ni Inday ang pinitik sa iyang kasingkasing.

“Tugoti Inday nga ako na lang ang motiwas og litok sa imong naputol nga mga pulong ngari kanako. Mahimo ba?” pulong ni Simo. “Pero Simo, mas maayo man gud unta to nga ako ang mosulti kay gikan man kini sa akong nakita ug nadungog bahin nimo.”

“Ayaw kabalaka Inday. Sa pagkatinuod ako ang nakapamabdos sa biyuda natong silingan nga milangyaw na sa laing nasud. Ako pud ang bohemyo sa tubaan ni Inko Teban nga walay giliatan, basta magsul-ob og sayal ang mopalit og tuba dili ko gayud kini pasayloon sa akong pangamoral. Nagbag-o nako karon human sa akong pagkaila nimo,” mapasigarbohong mga pulong ni Simo.

“He, he, siyaro og dili madutlan. Walay babaye nga makabalibad nako sa akong kabeterano,” hilom nga pulong ni Simo sa kaugalingon.

“Apan Simo dili man kadto ang buot kong isulti bahin nimo kay wala man gyud ni nako masayri. Unsa gud diay ka. Abi ko man gud og dili ka makabuak og baso?” dala kahimangod nga pamulong ni Inday ngadto ni Simo.

“Ah, mao ba? Unsa man diay unta ang imong igsusulti bahin nako? ni Simo nga nasorpresa sa dili tukmang pagladlad sa iyang pahibalo ngadto sa dalagang hinalaran.

“Ang ako untang isulti nga imong gisanta mao ang akong nahibaloan nga, dili maihap ang imong gipa ... nuginlan sa imong kaibog nako.” “Ikaw rang usa Simo ang tawo sa tanang nangulitawo nako nga wala nako mahibaloi nga dukirok ug babaye. Kun mao kana, susama diay mong tanan. Morag mga iring sungkaban. Hala karon dayon buhii na ang akong kamot nga imong gigunitan,”ni Inday nga wala na motan-aw pa ni Simo.

“Pasayloa ko Inday.” Naglibog si Simo sa sunod niyang buhaton.

Sa kalit lang nadungog nila ang tingog, “Meow, meow, meow”, tingog sa iring nga mipatong sa lamesa sa kan-anan.

“Hoy, Inday, bugawa nang iring sungkaban. Delikado kaayo basin makatukob!!!” pulong pa ni Inse Karya nga migawas sa lawak katulganan. “Meow, meow, meow.”

“Sige Simo kay ako pang bugawon ang iring sungkaban,” dayong biya ni Inday.

Si Simo nangutkot sa iyang ulo. “Meow, meow, meow.” (Kataposan)