NABALDA ANG PAHUOT NI NOY PAKITS

NABALDA ANG PAHUOT NI NOY PAKITS

Ang pulong huot talan-awon sa butang nga manghugot. Pahuot, buhat kini nga makatagamtam ug huot. Sukwahi sa talan-awong luag, tugalhab ug magbuka kon dili na huot.

“Manoy, unsa may imong gibati. Sigurado ka? Ato ning ipadayon?” sukna ni Dahlia.

“Day, ganina ra kong nagtan-aw nimo. Nanghugot man gud ang akong gibati. Naglain ang akong lawas. Sa akong paminaw misaka akong kabuhi padulong sa pabawnan. Pero, karon nga nakaduol nako nimo mura’g naalim na man pud.” sa hilom si Noy Pakits, nalingaw.

“Pagtarong diha Noy ha. Ayaw pagluhag ha kay ako pa ning isul-ob. Kaluoy baya nimo oy. Basin ug masakiton ka. Gakag-at ka man lang gud tan-awon.” maampingon si Dahlia.

“Day, ayaw lang tawon ko tawaga’g Manoy. Manakit man pud akong hawak nimo. Ako diay si Pakits.”

Namulong si Noy Pakits. Dala pinugos ang pagpadako sa iyang tingog aron tabunan ang pangedaron niyang wanggit.

“Ayaw pagluhag.”

Nabati ni Noy Pakits ang kalumoy sa kamot sa babaye. Daw gihilantan siya. Mipatigbabaw ang pagduwa sa kanindot sa iyang hunahuna.

Hala Manoy, unsaon man niini. Ayaw lagi pagsige ug lihoklihok. Nakuyawan ka?”

“Ah wala, nakabati lang ko ug pagpanghugot. Huothuot.”

“Sus, sa pagsugod ra ni Noy Pakits.”

Sa tukmang panahon diin mahatagan na unta ug katumanan ang pagpahuot aron makuhaan ug sukod sa presyor ang iyang dugo, sa kalit lang may tingog nga misampit.

“Lo manglakaw na ta. Wala man silay tambal sa pangagod dinhi nga ipanghatag. Kining imong gipuwestohan mao kini ang lawak alang sa mga lalaking magpakapon, mga lalaking dili na gustong makapaanak.”

“Imo diay’ng  apohan ni  si Noy Pakits?” nakapangutana si Dahlia nga usa ka nars ngadto sa apo ni Noy Pakits nga si Tolits.  

“Unswaaa?” nagdali’ng mibarog si Noy Pakits. Nahibulong. Tinuod, sa pag-aninaw pa niya sa palibot, mibad-ay sa iyang mga mata ang karatola. “ALANG SA MGA LALAKING MAGPAKAPON, ARON WALA NAY KAPKAPONON, SULBAD SA MAHAL NGA PALALITON.” (katapusan).